Daniela Kowalska

Daniela Kowalska



			Ktoś- Komuś Zwątpić, to znaczy owinąć się powojem koloru łez. Ktoś mógłby oderwać go od duszy i jeszcze osuszyć rzęsy,\które są osłoną ukojenia. Zatrzepotałyby się wówczas jak skrzydła motyla i wizjonerem stały wiosny. Ktoś mógłby podarować radosny czas, zasadzić lilie, biały bez, pokazać jak szczenię się śmieje. Zwątpienia spalić na stosie, pobiegać z tobą po rosie, ze słońcem roztoczyć nadzieję. bo kiedyś sam zwątpi i będzie czekał... na KOGOŚ.
	Sędziwy wiek (II wyróżnienie w konkursie poetyckim Towarzystwa Ziemi Samsonowskiej) Kiedy sędziwość posiądzie mądrość Ciesząc się z niej z upragnionego klucza od domu którego już nikomu oddawać nie musi nie kusi ją namiętność chociaż ona czasem uparcie jak przygodny gość do drzwi zapuka na progu pogada rada z tego że choć powściągliwie ale ją przyjęli Sędziwość ściele swe dni ostożnie jak wykrochmaloną pościel chcąc jej biel jak najdłużęj zachować Na posłaniu wygładzonym mądrością a godnym spocznie po długich utarczkach z życiem
			*Trudno...* Nie wiesz kiedy cię dopadnie... .... nieskładnie liczysz dni swobody a w nocy śni ci się labirynt: biegasz po nim, w rozpaczy znaczysz wciąż te same miejsca. Nie wiesz kiedy cię dopadnie... ... bo kto odszyfruje twarze ofiarujące w darze grymasy które do żadnej rasy nie pasują podświadomie molestują przezroczyste dusze. Nie wiesz kiedy cię dopadnie... ... czy z biedy wyciągnie jak z bagna czy do bagna wyrzuci z kościoła. Krzyczy językami świata, a nie mówi nic zgoła. Nie wiesz kiedy cię dopadnie... ... Trudno. wiesz o tym.
Droga krzyżowa Szeroko rozwieram ramiona Tuż obok brat przeszedł zmęczony Stłumiony śpiew ptaka słyszę Wicher kołysze drzewami Modłami zarżała Ziemia Spragniona Zmartwychwstałego Szeroko rozwieram ramiona Skupiona ogarniam Świat Radosną nowinę grzmot niesie Lot ptaka ciepło przynosi Deszcz duszę obmywa skażoną Wyjść muszę z mroku Złego Jak polka zasiąść do stołu Znak święty uczynić nad chlebem Z niebem połączyć się krzyżem Szeroko rozwieram ramiona Skupiona ogarniam Świat Milość chcę złapać jak piłkę Rzucić do dzieci Boga Niechaj urośnie jak Ziemia Zatrzyma się w ludzkich ramionach Rozwartych szeroko wzwyż Jak Krzyż, jak Droga Zbawienia Szeroko rozwieram ramiona Zazielenia się w nich Świat
		Zły scenariusz W oczach zamglonych jak w przeźroczach złożonych w archiwum zachowałam siebie Wyświetli mnie na białym całunie przewodnik dusz gdy duch mój wyfrunie ponad tłum ślepo patrzący w ziemię Czy tam... w niebie pozwolą mi poprawić zły życia scenariusz?
Do Papieża Sercem i myślami obejmujesz cały wszechświat. Tworzysz ład w chaosie religii. Jesteś pasterzem posłanym przez Boga Ojcem wszystkich ludzi Rycerzem Niepokalanej Maryji Bo dał Ci olbrzymi dar: dzięki Tobie promień łaski oświetlił Twój ojczysty kraj jesteś Papieżem-Polakiem sportowcem i dyplomatą księdzem-poetą do rodaków mówisz góralską gwarą. Z pogpodą ducha z wielką godnością umiesz być równocześnie wielkim i bardzo małym. Patrzę na światło, Kielce 1991 *(z tomiku " Zostałeś w nas Ojcze Święty")*